Zastosowanie stabilizatorów zewnętrznych w leczeniu złamań kości.

Celem terapii złamań jest przywrócenie funkcji czynnościowej kończyny dzięki zastosowanej metodzie leczenia uszkodzonych tkanek miękkich i struktur kostnych.
Wyróżniamy następujące sposoby operacyjnego stabilizowania złamań kości:

  • zespolenia kompresyjne, dzięki zastosowanej metodzie dochodzi do docisku odłamów kości w szczelinie złamania. Można to osiągnąć przez zastosowanie śruby ciągnącej wprowadzonej przez odłamy i szczelinę złamania wywierającą docisk odłamów kości, płytki samodociskowe, stabilizatory zewnętrzne np. typu ZESPOL, pętle ciągnące z drutu ortopedycznego.

 

 

Stabilizator zewnętrzny u ptaka ze złamaną kończyną

 

  • zespolenia kontaktowe np. gwoździe śródszpikowe, płytki AO, stabilizatory zewnętrzne bez docisku odłamów.
  • zespolenia mostkujące, to znaczy takie przy zastosowaniu których pozostaje pozostawiona przestrzeń pomiędzy odłamami kostnymi.
  • zespolenia kości za pomocą stabilizatorów zewnętrznych w zależności od zastosowanej techniki i rodzaju stabilizatora dzielimy na następujące typy:
  • zespolenia klamrowe – w odłamy kostne wkręcone są implanty przy czym występuje pojedynczy element stabilizujący umiejscowiony podskórnie lub przezskórnie po jednej stronie kości np. ZESPOL
  • stabilizator zespolenia ramowe ZESPOL – odłamy kostne wkręcone są implanty na przestrzał przez nie i zastosowane są dwa elementy stabilizujące po przeciwnych stronach umieszczone podskórnie lub przezskórnie
  • Zespolenia w systemie piramidowym to znaczy kilka zespoleń ramowych wprowadzonych w odłamy kostne w kilku płaszczyznach. Typowym przykładem takiego stabilizatora jest stabilizator Ilizarowa, gdzie implanty wprowadzone są przezskórnie, a konstrukcja stabilizatora umożliwia kontrolowane rozsuwanie odłamów w czasie gojenia złamania i przez to wydłużanie kości celem osiągnięcia efektu plastycznego lub uzupełnienia ubytku kości powstałego w wyniku urazu pierwotnego towarzyszącego powstaniu złamania. Technika ta wykorzystuje zjawisko tzw. osteogenezy dystrakcyjnej odkryte przez Gawriła Ilizarowa.

Zalety zespolenia zewnętrznego:

  • możliwość zastosowania w szerokiej gamie przypadków to jest w złamaniach otwartych, zamkniętych, prostych, wieloodłamowych, postrzałowych, kątowych, zwichnięć stawów oraz w złamaniach przebiegających ze skróceniem kości.
  • możliwość połączenia z innymi metodami takimi jak : gwoździe śródszpikowe, druty Kirschnera, śruby i pętle druciane
  • możliwość kontrolowania właściwości biomechanicznych stabilizatora. Po osiągnięciu stabilizacji w miejscu złamania czyli po ok. 4-6 tyg. można usuwać stopniowo implanty wkręcone w odłamy, lub elementy zewnętrzne stabilizatora co powoduje stopniowe obciążanie gojącej się kości i korzystnie wpływa na szybkość gojenia złamania
  • w przypadku złamań otwartych ułatwiony dostęp do rany i możliwość łatwego przeprowadzania jej toalety
  • możliwość łatwego zastosowania przeszczepów autogenicznych przy ubytkach kostnych lub celem pobudzenia procesu gojenia przy leczeniu stawów rzekomych
  • nie upośledzają ukrwienia i unerwienia
  • łatwe w zakładaniu a zwłaszcza w demontażu

 

Stabilizator zewnętrzny u psa ze złamaną nogą

 

Wady zespolenia zewnętrznego:

  • przy zastosowaniu zespoleń przezskórnych łatwo może dojść do obluzowania implantów wkręconych w odłamy kostne spowodowane potrącaniem elementami stabilizatora o przeszkody zewnętrzne, co może prowadzić do osłabienia stabilizacji odłamów
  • łatwa możliwość wtórnego zainfekowania kości przy braku dostatecznej opieki nad zwierzęciem i zaniechaniu toalety okolicy miejsc, w których implanty przechodzą przez skórę
  • utrudnienia w poruszaniu się zwierzęcia spowodowane elementami stabilizatora wystającymi przez skórę i uderzanie nimi o przeszkody.

 

Podobne wpisy